هنگام کار با داکر، بیشترین زمان صرف ساخت و استفاده از ایمیج‌ها می‌شود. اما چون باید این ایمیج‌ها همیشه و از هرجا در دسترس باشند، نیاز به ابزاری به نام داکر ریپازیتوری داریم. ریپازیتوری داکر، مخزن داکر برای نگهداری، مدیریت و به اشتراک‌گذاری ایمیج‌های کانتینر است. داشتن یک ریپازیتوری امن، نه‌تنها کار تیمی را راحت‌تر می‌کند، بلکه به امنیت کلی فرآیند توسعه هم کمک زیادی می‌کند؛ چون می‌توان کنترل کرد چه کسی به کدام ایمیج دسترسی دارد، چه نسخه‌ای استفاده می‌شود و چه زمانی تغییراتی اعمال شده است. در این مقاله با مفاهیم پایه داکر ریپازیتوری، تفاوت ریپازیتوری‌های عمومی و خصوصی، مراحل ساخت و ارسال ایمیج، نکات امنیتی، ابزارهای اسکن آسیب‌پذیری و همچنین رجیستری‌های شناخته‌شده‌ای مانند Docker Hub، Amazon ECR و Google Container Registry آشنا می‌شوید. در پایان نیز با مفهوم رجیستری Mirror و کاربرد آن در شبکه‌های داخلی آشنا خواهید شد. پس تا انتهای مطلب با سایت داکر همراه باشید.
بیشتر بخوانید: آموزش داکر
داکر ریپازیتوری چیست؟
داکر ریپازیتوری محلی برای ذخیره‌سازی، مدیریت و به‌اشتراک‌گذاری ایمیج داکر Image بوده و اجزای اصلی آن شامل ایمیج داکر، تگ (Tag)، لایه‌ها (Layers) و متادیتا (Metadata) هستند. در واقع داکر ریپازیتوری به عنوان یکی از اجزای اصلی در چرخه توسعه نرم‌افزار است. با استفاده از آن می‌توان ایمیج‌ها را در محیط‌های مختلف بدون نیاز به ساخت مجدد منتقل کرد. این ویژگی باعث می‌شود داکر ریپازیتوری نقش مهمی در فرآیند CI/CD داشته باشد، زیرا ایمیج‌هایی که یک‌بار ساخته می‌شوند، می‌توانند در مراحل مختلف استقرار و آزمایش بدون تغییر مجدد استفاده شوند. یکی از رایج‌ترین انواع ریپازیتوری‌ها، داکر هاب Docker Hub است. این ریپازیتوری عمومی، بستری رایگان و در عین حال قدرتمند برای اشتراک‌گذاری ایمیج‌ها است. در ادامه با انواع داکر ریپازیتوری آشنا خواهید شد.
ریپازیتوری‌های عمومی و خصوصی چه تفاوتی دارند؟
ریپازیتوری داکر در دو نوع عمومی یا خصوصی وجود دارد. در ریپازیتوری‌های عمومی، ایمیج‌ها در دسترس همه کاربران قرار دارند و به‌راحتی قابل جستجو، مشاهده و دانلود هستند. اما در ریپازیتوری‌های خصوصی Private Registry، تنها افراد مجاز امکان دسترسی به ایمیج‌ها را دارند. این تفاوت به تیم‌ها اجازه می‌دهد سطح دسترسی را بر اساس نیاز پروژه مدیریت کنند. سرویس‌هایی مانند Docker Hub، Amazon ECR Azure Container Registry و Google Container Registry از هر دو نوع ریپازیتوری پشتیبانی می‌کنند.
ریپازیتوری داکر چگونه کار می‌کند؟
تا اینجا با مفهوم داکر ریپازیتوری و انواع آن آشنا شدیم و در ادامه بررسی می‌کنیم که این ابزار کاربردی چگونه کار می‌کند. برای استفاده از داکر ریپازیتوری، معمولا مراحل زیر طی می‌شود. این فرآیند شامل ساخت ایمیج، تگ‌گذاری، ارسال (push)، دریافت (pull) و مدیریت نسخه‌هاست.
۱. نصب داکر
قبل از راه‌اندازی ریپازیتوری، از نصب داکر روی سیستم اطمینان حاصل کنید.
sudo apt-get updatesudo apt-get install docker-ce docker-ce-cli containerd.io
۲. ورود به حساب از طریق ترمینال
با استفاده از دستور زیر وارد حساب کاربری‌تان می‌شوید:
docker login
پس از وارد کردن نام کاربری و رمز عبور، اجازه آپلود و دانلود ایمیج‌ها صادر می‌شود.
۳. ساخت ایمیج داکر
ایمیج‌ها با استفاده از یک فایل Dockerfile ساخته می‌شوند:
docker build -t [your_username]/[repository_name]:[tag]
۴. تگ‌گذاری ایمیج‌ها
در صورتی که نام ایمیج اولیه با نام ریپازیتوری شما متفاوت باشد، باید آن را تگ‌گذاری کنید:
docker tag [image_id] [your_username]/[repository_name]:[tag]
۵. ساخت ریپازیتوری (خصوصی یا عمومی)
در رجیستری مانند Docker Hub، یک ریپازیتوری جدید ایجاد کنید. می‌توانید هنگام ساخت، آن را عمومی یا خصوصی تنظیم کنید.
۶. ارسال (Push) ایمیج به ریپازیتوری
با دستور زیر، ایمیج به ریپازیتوری شما آپلود می‌شود:
docker push [your_username]/[repository_name]:[tag]
۷. دریافت (Pull) ایمیج از ریپازیتوری
دیگران (یا خود شما در سرور دیگر) می‌توانید ایمیج را با این دستور دریافت کنند:
docker pull [your_username]/[repository_name]:[tag]
۸. مدیریت ایمیج‌ها و نسخه‌بندی
با استفاده از تگ‌های مختلف، می‌توانید نسخه‌های متفاوتی از یک ایمیج را مدیریت کنید. برای مشاهده ایمیج‌های موجود:
docker images
برای حذف ایمیج:
docker rmi image-id
۹. به اشتراک‌گذاری ایمیج‌ها
برای اشتراک‌گذاری، کافیست نام کامل ریپازیتوری و تگ را در اختیار دیگران قرار دهید. اگر ریپازیتوری عمومی باشد، همه به آن دسترسی دارند. اگر خصوصی باشد، باید به کاربران مورد نظر دسترسی داده شود.
چگونه در استفاده از داکر ریپازیتوری امنیت آن را تامین کنیم؟
پس از آنکه بررسی کردیم داکر ریپازیتوری چگونه کار می‌کند، نکته بسیار مهمی که با آن روبرو می‌شویم تامین امنیت است. تامین امنیت در ریپازیتوری‌های داکر برای جلوگیری از ورود ایمیج‌های آلوده به چرخه توسعه ضروری است. یکی از روش‌های مهم در این زمینه، استفاده از قابلیت Security Scanning است که در سرویس‌هایی مانند Docker Hub و Amazon ECR به‌صورت خودکار، لایه‌های ایمیج را اسکن کرده و آسیب‌پذیری‌های احتمالی را شناسایی می‌کند.
این قابلیت معمولا در حساب‌های حرفه‌ای و تیمی فعال است. ابزار دیگری به نام Docker Content Trust با امضای دیجیتال، تضمین می‌کند که تنها ایمیج‌های معتبر و تایید شده مورد استفاده قرار گیرند. با فعال‌سازی این گزینه، خطر استفاده از ایمیج‌های مخرب کاهش می‌یابد. در ریپازیتوری‌های خصوصی نیز می‌توان با تعیین سطوح دسترسی مشخص، کنترل بیشتری بر فرآیندهای push و pull داشت. این نوع کنترل‌ها در رجیستری‌هایی مانند Amazon ECR، Google Container Registry و Azure Container Registry به‌شکل دقیق و مبتنی بر نقش‌ها اجرا می‌شود. هر کدام از این رجیستری‌ها قابلیت‌های امنیتی خاص خود را دارند:
- Amazon ECR: یکپارچه با AWS IAM برای کنترل دسترسی و پشتیبانی از اسکن آسیب‌پذیری
- Google Container Registry: کنترل سطح دسترسی با نقش‌های IAM در Google Cloud و رمزنگاری پیش‌فرض
- Azure Container Registry: پشتیبانی از Azure Active Directory و امکان تعریف نقش‌های کاربر با جزئیات بالا
نتیجه‌گیری
داکر ریپازیتوری یکی از اجزای ضروری در چرخه توسعه نرم‌افزارهای مدرن است که امکان ذخیره‌سازی، مدیریت، نسخه‌بندی و اشتراک‌گذاری امن ایمیج‌های داکر را فراهم می‌کند. در این مقاله با ساختار ریپازیتوری، تفاوت نسخه‌های عمومی و خصوصی، فرآیندهای push و pull، نکات امنیتی، ابزارهای اسکن آسیب‌پذیری و انواع رجیستری‌های معتبر مانند Docker Hub، Amazon ECR و Google Container Registry آشنا شدیم. استفاده درست از این ابزارها می‌تواند سرعت، امنیت و هماهنگی تیم‌های توسعه را به‌طور چشم‌گیری افزایش دهد. برای درک عمیق‌تر مفاهیم داکر، توصیه می‌شود مستندات رسمی Docker و سایر منابع تخصصی را نیز دنبال کنید.
بدون دیدگاه